جا کرده اگر شاخ گلی در دل من

تنگ آمده است از دل بیحاصل من

خاک که شدم که او سر از من نکشید

از خاک چمن سرشته گوئی گل من

با عقده غم خوشم که کام دلم اوست

اینجاست که هر چه حل شود مشکلم اوست

بی ناله دمی نیم که از خرمن عمر

هر چیز بباد می دهد حاصلم اوست

تا تکلیف تو جا مهیا نکند

در انجمن تو بوالهوس جا نکند

بیقدر منم که هر کجا بنشستم

تا دل نخلد جای مرا وا نکند

با گردش دهر و خلق پرشور و شرش

کاری که نداری چه غمست از حذرش

خاریکه تمام مایه آزارست

در پا نخلد تا ننهی پا بسرش

گویند ز رخ طره پیچان برداشت

از شاخ گل آشیان مرغان برداشت

او زلف برید یا صبا ز آتش حسن

خاکستر دلهای پریشان برداشت

دل قافله درد ترا مرحله بود

وین دشت بلا خیمه اش از آبله بود

تا رفت غم تو هر چه بود از دل رفت

آبادی کاروان که از قافله بود

با ما کین سپهر و انجم پیداست

ناسازی بخت بی ترحم پیداست

چون خشکی آشیانه در گلبن سبز

بیبرگی ما میان مردم پیداست

ای شوخ بغمزه بر سر جنگ مباش

وی گل ز خزان حسن بیرنگ مباش

شمشیر که زنگش بزدایند خوشست

ابروی تو گر ریخته دلتنگ مباش

گویند کلیم توبه آسان شکند

در میکده آشکار و پنهان شکند

فصل گل و خون گرم حریفان بسیار

تا توبه بود خاطر یاران شکند؟

خواری از دهر دانش اندوخته دید

از بی ادبان جور ادب آموخته دید

با تیره دلان زمانه را کاری نیست

آفت از باد شمع افروخته دید

ای خاک در تو سرمه بینائی

افسوس که بعد از این جهان پیمائی

لشکر همه در شهر فرود آمد و من

در خانه زین بماندم از بیجائی

از رنج سفر گفتم اگر دل ریشست

در برهان پور مرهم از حد بیشست

اکنون پی خانه دربدر می گردم

ره طی شد و همچنان سفر در پیشست

ای آنکه دلت زر از غیب آگاهست

بیجائی و برشکال بس جانکاهست

جز خانه زین خانه ندارم آنهم

چون دست بآن رسید پا کوتاهست

ذاتت که زمجموعه گل منتخب است

حرف تب و لرز او خطائی عجبست

کس موج محیط را نگوید لرز است

کی گرمی خورشید جهانتاب تب است

روزیکه تن شاه جهان از تب تافت

آن نیست که عیسی بعلاجش بشتافت

می رفت دعای صحتش بسکه بچرخ

می خواست که آید بزمین راه نیافت

ای نقش بدیع شکل جان پرور تو

آئینه روی اختران مرمر تو

بخت و دولت سعادت و یمن و شرف

دربان شده اند روز و شب بر در تو

قسمت کردند ماه و خور بی کم و بیش

بر خود الم شهنشه عدل اندیش

برداشت بمنت مه نو ضعفش را

خورشید پسندید تبش بر تن خویش

این روزی گرم حق تعالی است نه تب

وین پرتو مهر لایزالی است نه تب

این گرمی صلح است نه افروزش خشم

این طور معانی تجلی است نه تب

آنم که نجویم از غم دهر پناه

تا جور بود نمی کنم ناله و آه

اخلاص غلام کرد در هند مرا

مانند غلام روی اخلاص سیاه

در معرکه این تفنگ فریادرس است

خصم افکن و گرم خوی و آتش نفس است

موقوف اشاره ایست در کشتن خصم

سویش نگهی ز گوشه چشم بسست