فضل او پیش چشم دانش و داد

درِ حس بست و راه جان بگشاد

هست در خواب دیدن صیّاد

مایهٔ مکر و حیله بر مرصاد

همچو یعقوب کین طریق نهاد

راز این علم بر پسر تقریر بگشاد

چیزی آنجا به کس نخواهد داد

دادنی داد وان دگر همه باد

زن یکی قرص پیش شیخ نهاد

قطره‌ای سرکه داد و بیش نداد

بنده را در ره معاش و معاد

نیست کس ناصر از صلاح و فساد

مده از دستش از برای نهاد

همه را هیچ‌کس به هیچ نداد

شب و روزم بخواند با فریاد

داد یک حرف من به صدق نداد

طبع را از غنا مگردان شاد

که غنا جز زنا نیارد یاد

تو در این بادیه پر از بیداد

غمز را مغز خوانده شرمت باد

تو یکیی ولیک هم ز اعداد

نام داری و بس چو نقش زیاد

علم او میزبان عالم داد

شرع او شحنهٔ خدای آباد

کرده در کوی عاشقی بر باد

جان و دل را به مهر ایمنه شاد

از برون سوتنت ز غفلت شاد

وز درون عقل و جانت با فریاد

اندرین کارگاه کون و فساد

کار و بارش دو بود فقر و جهاد

هشت در چار طبع بی‌فریاد

بر صهیب و بلال تو بگشاد

لم تعبد کلاه کون و فساد

لیس یغنی قبای عید معاد

هر عروسی که مادر کن زاد

همتش جمله را تبرا داد

آمده با هزار عزّ و مراد

بر سر چارسوی کون و فساد

عجم و شام را به پاس و ز داد

چون دل و دست خویشتن بگشاد