... بباید خفت پیش چشمه آب

چو شاه این گفت حالی بارگاهش

کشیدند و بگرد او سپاهش ...

... ترا این زندگانی آشکاره

نهانی هست مرگ باره باره

برو عمری گزین زین به که داری ...

... زمین گردی فلک سوزی نگیرد

منه بر گردن ای غافل بسی بار

که در گردن کنی خود را بسی کار

هزاران بار اگر برپشت گیری

چنانست آنکه بر انگشت گیری ...

... ز پای افتاده بر سر خاک کرده

بریده موی عنبر بار از سر

فگنده جامه زر کار از بر ...

... که کس را هیچ خاکی ماند در پای

نه چندان اشک باریدند هر سوی

که خاکی ماند گل ناکرده در گوی ...

... ز دل بگداختی وز دم فسردی

شده یکبارگی بروی جهان تنگ

جهان بر خویش کرده چون دهان تنگ ...

... برامد تند بادی از کناری

ببرد آن هر دو تن را چون غباری

چه حاصل گرچه عمری غم کشیدند ...

... چو زهرت کشت چه حاصل ز تریاک

تو در دنیا که جای رنج و بارست

اگر صد کار داری هیچ کارست ...

... مپزسودا مشو مطمع مپندار

که جوکاری و آرد گندمت بار

بمویی گر بدنیا بسته باشی ...

... تو چون اوباش اگرهستی وفادار

اگر یاری کنی باری چنین کن

عزیزان را وفاداری چنین کن ...

... جهان باد جوانی از سرم برد

بسر باری پسر را از برم برد

کنونم زندگانی رخت بربست ...

... چو مردی حسرت جاوید بردی

بود صد بار چون عمرت شد از دست

بسر باری حساب جوجوت هست

چرا این حرصت اندر جمع مالست ...

... که هر دو هست در عقبی نجاست

زهی طوفان آتش بار دنیا

زهی خواب پریشان کار دنیا ...

... اگر آگاه بودی گاوازان کار

چو گنجشگی فرو ماندی ازان بار

تو خودغافل تری زان گاو بسته

که میدانی چنین فارغ نشسته

مرا باری ازین غم دل نماندست

ازین مشکلترم مشکل نماندست ...

... من ننگ زنان مستحاضه شدهام

کو گردن امردان که بار تو کشد

... در سینه عاشقان به صد ناز آید

یک بار درآمد و مرا بیخود کرد

این بار گمم کند اگر باز آید

... گویند کزان جهان کسی نامد باز

هر روز به چند بار باز آیم من

... آن خویش ندیدمش که خویشش دیدم

در عمر دراز آن چه بدیدم یک بار

گویی که هزار بار بیشش دیدم

... چون زیستنی به جهل مینتوانم

روزی صد بار میبسوزد جانم

... زین بیش دریغ بر شمار است هنوز

هر روز هزار بار خود را کشتم

وین کافر نفس برقرار است هنوز

... وز واقعه تو حاصلی میباید

خون میگردد دلم به هر دم صد بار

در راه تو از سنگ دلی میباید

... یا چون دل من دلی جگر خواره شود

یک ذره ازین بار که بر جان من است

بر کوهی اگر نهی به صد پاره شود

بس خون که دلم اول این کار بریخت

تا آخر کار چون گل از بار بریخت

سر سبزی شاخ از چه سبب میبایست ...

... این درد دلم با که بگویم که بهار

بشکفت گل و گل من از بار بریخت

... ور دل گویم رای صوابش بنماند

وز دیده سیل بار خود چتوان گفت

کز بس که گریست هیچ آبش بنماند

... در حضرت آفتاب حق کم ز یخم

صدبار و هزار بار معلومم شد

کز هیچ حساب نیستم چند چخم

... از پرده برون نشسته بیشت بینم

هر روز هزار بار بیشت بینم

تا کی بود آن نفس که خویشت بینم

... یک لحظه که ناگه شودم درد تو کم

از خواب هزار بار عاشق برخاست

... یا درد نو و عشق کهن را چه کنی

با این همه کار و بار و عزت که تراست

بی خویشتنی بی سر و بن را چه کنی

... ز امید وصال و بیم هجرت هر روز

صد بار بزیستیم و صد ره مردیم

... گاه از غم تو پرده دل گیرد خون

هر روز هزار بار چون بوقلمون

میگرداند عشق توام گوناگون

... لطفی بکن و حجاب بردار آخر

چون شمع بسوختم ز عشقت صد بار

یکبارگیم بسوز یکبار آخر