بابت تصویری که از وحشی گذاشته‌اید در تذکرهٔ وحشی آمده برادر وحشی در دربار میرمیران شاعر بود ولی در میانسالی درگذشت.

اطرافیان به جهت قطع نشدن مواجب خانواده  برادر شاعر به نام غیاث الدین را به عنوان شاعر دربار به جای برادر گذاردند.

اولین بار که وی به پیشگاه حاکم شرفیاب شد حاکم با فردی سیاه و سوخته از آفتاب و سری کاملاً بی مو و هیکل وهیبتی درشت مواجه گردید. لذا گفت: «این وحشی کیست؟»  پس از آن وی این لقب را به تلخص گرفت.

بابت طاسی سر در بیت اول شعر سر کل آورده:

نشستم دوش در راهی که سازم

سر کل را به زیر فوطه پنهان...

ممنون مرتضایی یزد 

نشانه‌های «ظاهریِ» مربوط به چهره و هیبت

• کچلی (طاسی)
  خودِ وحشی در قطعه‌ای با عنوانِ «سرِ کُل» با طنز به بی‌موییِ سرش اشاره می‌کند و حتی نسخه‌ای از درمانِ حکیم را دست می‌اندازد:
  «نشستم دوش در کنجی که سازم / سرِ کُل را به زیر فوطة پنهان … / … “زمین شوره سنبل برنیارد”» (قطعهٔ ۳۲ دیوان). Ganjoor+1

• چهرهٔ آفتاب‌سوخته/تیره و اندام درشت
  در یک روایتِ تذکره‌ای (نقل‌شده ذیل صفحهٔ «تصاویر چهره» در گنجور) آمده که حاکم، وقتی نخستین‌بار او را دید، با «فردی سیاه و سوخته از آفتاب، با سری کاملاً بی‌مو و هیکل درشت» روبه‌رو شد و گفت: «این وحشی کیست؟» که از همان‌جا لقب جا افتاد. این نقل در فضای پژوهشی به‌عنوان یک «گزارش تذکره‌ای» شناخته می‌شود (منبع ثانویه است، نه متنِ خود وحشی). Ganjoor
  تذکر مهم: دربارهٔ منشأ لقب «وحشی» روایت‌های دیگری هم هست (پایین‌تر ببینید).

اشاره‌های «باطنی/حالت چهره و منش»

• کم‌رو/گوشه‌گیر و منزوی‌مزاج
  دانشنامهٔ ایرانیکا (مدخلِ مفصلِ پاول لوسنسکی) او را «به‌طبع کناره‌گیر» توصیف می‌کند و حتی می‌گوید نشانی از ازدواج در زندگیش نیست. این جمعِ خلقی، معمولاً در چهره به «وقار و کم‌حرفی» و نوعی گرفتگیِ ملایم تعبیر می‌شود. Encyclopaedia Iranica

• سوز عاطفی و رگهٔ «واسوخت» (قهرِ معشوق‌ستیزانه) در شعر
  همان مدخل نشان می‌دهد وحشی در مکتب «وقوع» استادِ زبانِ ساده و احساس بی‌پیرایه است؛ از یک‌سو شور و پریشانیِ عاشقانه (که به چهرهٔ «سوخته‌دل» و نگاهِ ملتهب می‌مانَد) و از سوی دیگر ژستِ «واسوخت»—یعنی عزت‌نفسِ رنجیده در برابر معشوق—در شعرش پررنگ است. این آمیزه، تصویری از چهره/حالت‌های جدی، دل‌گرفته اما استوار می‌دهد. Encyclopaedia Iranica

• می‌خواریِ آیینی و پایانِ تلخ
  روایتِ ایرانیکا—به نقل از ویرایشگرِ دیوان (اوحَدی)—می‌گوید او «به دُزِ قویِ شراب» در یزد در ۱۵۸۳م/۹۹۱–۹۹۲ق درگذشت. این هم با «حالت‌های چهره‌ای» که از شب‌زنده‌داری، می و سوختگیِ دل در شعرهایش برمی‌آید، هم‌خوان است. Encyclopaedia Iranica

دربارهٔ «لقبِ وحشی» و روایت برادر/دربار

• روایتِ تذکره‌ایِ «این وحشی کیست؟» (در بالا آمد) لقب را حاصل هیبت ظاهریِ او نزد حاکم می‌داند. Ganjoor

• روایتِ رایج دیگر: برخی منابع عمومی می‌نویسند «لقب در اصل از آنِ برادرش بود و پس از مرگِ او، وحشی آن تخلّص را گرفت.» این را ویکی‌پدیای فارسی هم تکرار کرده است—روایتی که پشتوانهٔ دقیقِ تذکره‌ای‌اش محل بحث است.
  
  پوست: آفتاب‌سوخته/گندمگونِ تیره (نقل تذکره‌ای). Ganjoor

• مو/ریش: سر بی‌مو (تصریح خودِ شاعر در «سرِ کُل») و غالباً ریش‌دار در بازنمایی‌های بعدی. Ganjoor

• هیکل: درشت‌هیبت (نقل تذکره‌ای). Ganjoor

• حالتِ چهره: جدی، کم‌حرف، اندکی عبوس از جنسِ «سوخته‌دل»، همراه با وقار گوشه‌گیرانه (براساس خلق‌وخو در منابع پژوهشی). Encyclopaedia Iranica

اگر بخواهیم از «خودِ متنِ دیوان» برای چهره سرنخ بگیریم، مطمئن‌ترین شاهد همان قطعهٔ «سرِ کُل» است (نشانهٔ طاسی). دیگر صفات ظاهری (آفتاب‌سوختگی و درشتیِ هیکل) از روایت‌های تذکره‌ای به ما رسیده و باید با احتیاط نقل شوند. در بابِ خلق‌وخو و «حالِ چهره»، مدخل مستند ایرانیکا تصویرِ خلوت‌گزین، جدی و عاطفیِ او را تأیید می‌کند. Ganjoor+1Encyclopaedia Iranica