معراج نوشته:

سلام
به طلب نیست
بطلب درسته
اصلا معنی نمیده اگه به طلب باشه.
اصلاح کنید.

👆☹

مستعار نوشته:

کلمه “بطلب” فعل امریست و به معنای “بخواه” و یا “آرزو کن” است, در حالیکه “به طلب” به معنای “با خواستن” است. و بنابر این “به طلب” صحیح است. چرا باید لقمه ای که در دهان نگنجد بطلبیم؟ معنا ندارد. چرا باید علمی را که در نشان نگنجد بطلبیم؟ امیدوارم که منظور درک شده باشد. همانطور که نوشته شده صحیح است.

👆☹

نوری نوشته:

جناب مستعار
با سلام
اتفاقاً بطلب درست است نه به طلب. منظور مولانا می‌تواند این باشد که طالب لقمه‌ای باشیم که بر خلاف لقمه‌‌های غذا در دهان نمی‌گنجد (همان لقمه‌‌های رازی که در مثنوی آمده و در ماه مبارک با صدای استاد شجریان می‌شنویم) و طالب علمی باشیم که نمی‌توان بر آن نشانی گذاشت (یا از آن نشانی‌ای داد) (همون علم‌های اهل دل) و طالب سری که در دل مردان خداست و جبرئیل گنجایش آن را ندارد باشیم.

👆☹

مصطفی فرهنگی نوشته:

سلام به دوستان
من کتاب رباعیات مولانا را به تصحیح زین العابدین آذرخش که انتشارات اقبال چاپ کرده، دیدم. در این کتاب این رباعی و واژه طلب به شکل چسبیده آمده: بطلب
ولی تصور بنده این است که پایان مصرع یک و دو باید به صورت چسبیده نوشته شود و مصرع چهارم باید به صورت جدا نوشته شود یعنی به طلب.
استدلال معنایی من این است که مولانا در دو مصرع اول امر به طلبیدن میکند و در مصراع چهارم منظورش این است که حتی جبریل هم با طلب کردن، نمیتواند به اسرار مردان خدا دست یابد.
موفق و پیروز باشید.

👆☹

کمال داودوند نوشته:

۴۶۱۴

👆☹