هوش مصنوعی: این ابیات، نگرانی شاعر را از گذر عمر و ناپایداری زندگی نشان می‌دهد. او به این نکته اشاره می‌کند که عمر او از هفتاد سال گذشته و مانند بادی که می‌گذرد، سریع و بی‌صدا سپری می‌شود. در پایان، او به این نتیجه می‌رسد که هر چه مدت عمر انسان (چه هشتاد سال و چه بیشتر) باشد، سرانجام به فنا می‌انجامد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات، نگرانی شاعر را از گذر عمر و ناپایداری زندگی نشان می‌دهد. او به این نکته اشاره می‌کند که عمر او از هفتاد سال گذشته و مانند بادی که می‌گذرد، سریع و بی‌صدا سپری می‌شود. در پایان، او به این نتیجه می‌رسد که هر چه مدت عمر انسان (چه هشتاد سال و چه بیشتر) باشد، سرانجام به فنا می‌انجامد.
هوش مصنوعی: متأسفانه عمر من از هفتاد سال گذشت و گذشتن آن مثل گذشتن باد از دشت بود.
هوش مصنوعی: همه‌ی کارها در نهایت به زوال می‌رسد، پس زندگی ما هر چقدر هم که طولانی باشد، چه هشتاد سال باشد و چه کمتر، بی‌فایده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
سیمابی شد هوا و زنگاری دشت
ای دوست بیا و بگذر از هرچه گذشت
گر میل وفا داری اینک دل و جان
ور رای جفا داری اینک سر و تشت
بالات بود بسان سروان بهشت
با خال تو خال حور فردوسی زشت
رضوان که همی عنبر زلف تو سرشت
یک نقطه همی چکید و بستوده بهشت
آن شیر که او به صید جز شیر نکشت
گشت از پس آن خوابگهش چون خرخشت
مسعود ملک نخست یک زخم درشت
زد بر مغزش چنانکه بگذشت از پشت
تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت
خیام! که گفت دوزخی خواهد بود؟
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت؟
در راه نسا ای ملک پاک سرشت
جز سنگ ندیدم به دل سبزه و کشت
دوزخ دره‌ای گذاشتم ناخوش و زشت
چون پیش تو آمدم رسیدم به بهشت
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.