عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۳۸ از گریهٔ زار ابر، گل تازه و پاک خندان بدمید دامن خود زده چاک زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از گریه و اشک ابر سخن می‌گوید که باعث جوانه‌زدن و رشد گل‌های تازه و پاک می‌شود. او با احساساتی عمیق بیان می‌کند که از غم و اندوهش، مانند ابر بر خاک معشوقش می‌گرید، تا شاید او نیز مانند گلی شکفته از خاک سر برآورد.
هوش مصنوعی: ابر به خاطر گریه‌اش، گل تازه و خوشبو را زنده و شاداب کرده است و آن گل با لبخندی زیبا دامن خود را دامن‌دار کرده است.
هوش مصنوعی: از آن میگریم مانند ابری که بر روی زمین می‌بارد، تا اینکه تو نیز مانند گلی شکفته از خاک بیرون بیایی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
گفتم که شد از نفس پلیدم، دل، پاک
دردا که نشد پاک و شد از درد هلاک
اندر حق آنکسی چه گویند آخر
کاو غرقهٔ دریاست جنب رفته به خاک
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.