زهی از امر و نهی تو نظامی دین دنیا را

خهی ! از حل و عقد تو قوامی مجد علیا را

ثبات هضم تو داده سکون میدان عغبر را

نظام تو کرده روان ایوان خضرا را

کف تو شاه راهی در سخا بسیار و اندک را

دل تو کار داری دردها پنهان و پیدا را

بتازد صف کین تو سنان داران گردون را

بسوزد تف خشم تو زره پوشان دریا را

خراج از کارگاه تو نسیج و حد حکمت را

رواج از بارگاه تو صنیع فرد نعما را

نماند رتبتی با قدر تو بهرام و کیوان را

نباشد حکمتی با ملک تو کسری و دارا را

زبانی نیس جز در مدح تو اجسام پستی را

قرانی نیس جز بر حکم تو اجرام بالا را

کف تو جود را بایسته همچون نور انجم را

دل تو فضلرا شایسته همچون جان مرا عضا را

زبوی خلق تو غیرت کمال طیب عنبر را

زچین خط تو حسرت جمال نقش دیبا را

نبینم هیچ پیرایه جز از مهر تو عاقل را

ندانم هیچ سرمایه به از مدح تو دانا را

خداوندا ، ز مهر تست رحمت آب جیحون را

چنان کز بهر صاحب شرع رحمن خاک بطحا را

کسی کو را بدین درگاه والا قربتی باشد

بود جهل ارثنا خواند جز این دگاه والا را

نه مطر باشد و طرار ، هر کو از پی دنیا

شود منقاد این یک فوج طرار مطرا را

مدیح این قوم را زشتست ، خاصه در دیار تو

که در مسجد بتر باشد پرستیدن چلیپا را

همه ایام داعی از عنا شب های یلدا شد

به از مدح تو صبحی نیس این شبهای یلدا را

عروس فکرت من از ثنای تو نشاط آرد

بلی با چهرهٔ یوسف نشاط آید ذلیخا را

چو باشم با تو در یک بقعه باشد عین رسوایی

اگر گویم ثنا مشتی فضیحت حال رسوا را

بهر علت چرا باید منازل زیر پی کردن

چو با خود در یکی منزل همی بینی مسیحا را؟

نه حورالعینی آمد بصدر تو زطبع من

که رشک آید از و بر طارم فردوس حورا را؟

زحسن لفظ تو غیرت بود سالک لئالی را

زلفظ نظم من حسرت بود سمط ثریا را

من این ابیات غرا سوی درگاهت ازآن آرم

که جز تو قدر نشناسد کس این ابیات غرا را

کسی کو نظم من بیند ، نجوید سحر بابل را

کسی کو صوت من یابد ، نخواهد لحن عنقا را

چه قیمت با کمال بنده این مشتی مزوررا ؟

چه قوت با نفاذ تیر شاهان بانک غوغا را؟

همی تا در چمن گردد زبان بگشوده سوسنرا

همی تا بر فلک باشد میان بر بسته جوزا را

زجودت باد آسایش همه اعقاب آدم را!

بصدرت باد آرامش همه اولاد حوا را