گویند فلان سلطنتی می‌راند

بهمان بد و نیک ملک نیکو داند

بیهوده به ریش خویشتن می‌خندند

کاین کار کسی دگر همی‌گرداند

ای دل مطلب دوا ز معلولی چند

مشغول مشو به مهر مشغولی چند

پیرامن آستان درویشان گرد

باشد که شوی قبول مقبولی چند

در بزم تو هر که ترک هستی نکند

از باده لب‌های تو مستی نکند

در مذهب عاشقی مسلمان نبود

با روی تو هر که بت‌پرستی نکند

معشوقه به گرمابه شبی با ما بود

ما را ز فروغ چهره خورشید نمود

گِل بر سر گُل می‌زد و من می‌گفتم

خورشید به گِل کجا توانی اندود

عشق تو جوان است و جوان خواهد بود

تا هست جهان جانِ جهان خواهد بود

تا در دهن خلق زبان خواهد بود

افسانه عشق در میان خواهد بود

هر گه که قدح پر از می ناب شود

از عکس می ناب چو عناب شود

آبش لب یار می‌برد نیست عجب

با لعل گر آبگینه بی آب شود

می بی لب تو طرب نمی‌افزاید

خود بی لبت از شراب کاری ناید

ماییم و شراب و سبزه و آب روان

جز وصل تو آن چیست که در می‌باید

زان عهد قدیم چون مرا یاد آید

لذات جهان سر به سرم باد آید

در انجمنی اگر حدیث تو رود

از سینه دل خسته به فریاد آید

باد سحری رقص‌کنان می‌آید

با مژده یار مهربان می‌آید

برخیز که تا بر سر ره بنشینیم

کآواز درای کاروان می‌آید

گفتار خوش و لب چو قندم باید

گیسوی دراز چون کمندم باید

گویند که یار سرو بالا داری

عالی نظرم قد بلندم باید

نی حال دلم یکان یکان می‌گوید

وان راز که داشتم نهان می‌گوید

رازی که به صد زبان بیان نتوان کرد

از نی بشنو که بی زبان می‌گوید

گفتا که به ابروم که دارم در سر

کامشب نفسی کنم به پیش تو گذر

سوگند چرا به قامت راست نخورد

سوگند به کج خورده که دارد باور

این ملک به مالک گدا بازگذار

خود را به تو تسلیم و رضا بازگذار

تاکی به چرا و چون دهی عمر به باد

ای بنده خدایی به خدا بازگذار

شد دوش میان ما حکایت آغاز

از هر بن موییم برآمد آواز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

بادا چو کمان قامت اعدای تو کوز

پیچیده در او غم فراوان چون توز

بر دشمن ناقصت مضاعف بادا

اندوه تو بر دلم ز مکر مهموز

ای خواجه بگو چه دیده‌ای باش هنوز

زین ره به کجا رسیده‌ای باش هنوز

زان جرعه که زان سپهر سرگردان شد

یک قطره کجا چشیده‌ای باش هنوز

جانا دهنت که هست چون چشمه نوش

می‌آوردش ظلمت شب در آغوش

آن پنبه پندار که در گوش تو بود

پشم آمد و یکباره برون کرد ز گوش

از سبزه شود خرد چو ماه اندر میغ

چون رفت خرد ز سر بود لایق تیغ

گر آدمی‌ای میل تو با سبزه خطاست

ورزان که خری سبزه ز تو نیست دریغ

در صحبت شانه هست موی تو دریغ

با آینه اتفاق روی تو دریغ

مگذار که باد بگذرد بر زلفت

زیرا که به باد هست بوی تو دریغ

ای ماه چه قبه‌ای ز قدرت عیوق

اقبال چو عاشق است دادت معشوق

خصم تو چو ناقص است دایم بادا

در صرع و نقرس چو لفیف مفروق