بیچاره پدر ز دیده خون ریخت

خاک قدمش به خون برآمیخت

ناگه ز فراز فضله‌ای ریخت

کز یک نفسش به شکر آمیخت

این مرغ که خون به خاک آمیخت

آمد چو برون ز بیضه پر ریخت

از سینه ام آن غریب بگریخت

هم جنس بدید و در وی آویخت

طبعش هر گاه طرحی انگیخت

گردید تمام رنگ چون ریخت

این ابر تری که خامه انگیخت

در جیب جهان دُر عدن ریخت

این فتنه که چشم تو برانگیخت

بس خون که زمردمان فروریخت

چون شمع زبسکه سوختم دوش

پروانه بدامنم در آویخت

تا زلف تو شد کمند دلها

[...]

خورشید دمید و سایه بگریخت

وز معجزه بند سحر بگسیخت