از غایت وهم و غور ادراک

هم دیدن و هم شنودنت پاک

چون باد دویدن از پی خاک

مشغول شدن به خار و خاشاک

گر خطبهٔ تو دمند بر خاک

زر خیزد از او به جای خاشاک

بس میوهٔ آبدار چالاک

کز چشم بد اوفتاد بر خاک

این گفت و فتاد بر سر خاک

نظارگیان شدند غمناک

در دست مبارز‌ان چالاک

شد نیزه بسان مار ضحاک

آمد پدر عروس غمناک

چون خاک نهاده روی بر خاک

آنرا که گزد سگ خطرناک

چون مرهم هست نیستش باک

می‌ریخت ز دیده آب بر خاک

بر زهر کشنده ریخت تریاک

کان شیفته‌خاطر ِهوسناک

دارد منشی عظیم ناپاک

اشک تو اگر چه هست تریاک

ناریخته بِه چو زهر بر خاک

آن مار بوَد نه مرد چالاک

کاو گنج رها کند خورَد خاک

آن خاک روان ز روی آن خاک

بر پشتهٔ نجد رفت غمناک

ای هر که سگ تو‌، گوهر‌ش پاک

وای هر که نه با تو‌، بر سرش خاک

در شیوهٔ عشق هست چالاک

کز هیچ کسی نیایدش باک

چون رشتهٔ جان شو از گره پاک

چون رشتهٔ تب مشو گره ناک

تا عاقبتش فتاده بر خاک

در دامن کوه یافت غمناک

افتاد سلام را کزان خاک

آید به سلام آن هوسناک

در عالم عشق گشته چالاک

در خواندن شعرها هوسناک

بر فرق چمن کلالهٔ خاک

پیچیده شود چو مار ضحاک