مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو

کو را دوباره باز فرستم به سوی تو

با دست که فشاری و که مالیش به پای

بیچاره من که پیش تو از غوره کمترم

گفتم که این نخست خداوندی تو نیست

ای انوریت بنده و چون انوری هزار

این قاصد از کدام زمین است مشکبوی

وین نامه در چه داشت که گیتی معطر است

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

زاین پس به دامن از غم دل لخت خون کنم

باشد بدین وسیله غم از دل برون کنم

از بس رمیده خاطره از ذوق بی حضور

ساقی گرم پیاله دهد سرنگون کنم

خواهم هزار چشم و بهر چشم چشمه ها

[...]