ای ز نسب گشته سزای سریر

ور پسری ، همچو پدر بی نظیر

داشت به آغوش خودش تا به دیر

سیر نشد، چون شود از عمرسیر؟!

گفت پسر با پدر : اینک سریر

جای تو ، من بندهٔ فرمان پذیر

زانکه به غیبت چو شدی بر سریر

من نه بدم تا شدمی دستگیر

چشم رعایت ز رعیت مگیر

تابودت ملک عمارت پذیر

روی بهم کرده چنین تا بدیر

هیچ نگشتند ز دیدار سیر

رفت در آن خانهٔ تیر از مسیر

محرق ازآتش خورشید تیر

بزر گران در گل لغزان اسیر

تکیه‌اشان بر کرم دستگیر

بود به یک جای صف تیغ و تیر

همچو نیستان به لب آبگیر

طفل گیار از هوا ریخت شیر

مغز جهان را ز صبا زد عبیر

هست چو دیوار تن رود سیر

کاه گلی کرده و سنگی به زیر

گر همه بر دیده زند دوست تیر

منت بر دیده نه و در پذیر

مرد سیاستگر شمشیر گیر

ماند در ران حال تحیر پذیر

پیش یکی برد که این را بگیر

چشمهٔ حیوان خور و تشنه ممیر

حمله بسی کرد سوار دلیر

گبر ستیزنده نیامد به زیر

بردی از آن آب ملمع به شیر

نقرهٔ چون شیر ز برنا و پیر

چنگ صفت رگ جهد از پشت پیر

تار بخندد چو کهن شد صریر

حمد و ثنای ملک بی نظیر

جمله جهان را به کرم دست گیر

سوخت جهان ز آه دل این فقیر

محرمیی نی که شود دستگیر

دور فتاده ز رخ او چو تیر

گشته چو زه در غم او گوشه گیر