گرچه در این باغچه چند و چون

خار و گل از یک شجر آید برون

دست بلا از تو گراید بخون

روی حیا از تو بود لاله گون

وای که در باغ تو این مرغ دون

نغمه شایسته نریزد برون

جوی طراز چمن بی ستون

آن به بهشت غم شیرین درون

بعضی ازان میوه جوشان بخون

تلخ برون آمد و شیرین درون

بادلی اندر کف حسرت زبون

رفت زمعبد متحیر برون

ناله بر آرد ز دل گرم خون

نغمه چکاند زلب ارغنون

آن گهر از کان دل آورم برون

در همه فن کز گهر اید فزون

شعبده باز دگر آن پرفسون

همره خود داشت چو عشق و جنون

بت چه بود هستی هستهای دون

حق چه بود رفتن از خود برون

عرش برین شد نگون

گشت افق غرق خون

ماند ز ره چرخ دون

گشت زمین بی سکون

عین عدم بود وجود شئون

داشت وجودِ همه سر در بطون

چشم بتان است که گردونِ دون

بر سر چوب آورد از گل برون

عالم از آن حضرت بی چند و چون

گشته منور اَفَلا تُبْصِرُون

عاقبت‌الامر به رنج فزون

برد از آن مهلکه هم جان برون

بود سر راهِ منِ سرنگون

سنگِ عظیمی چو کُهِ بیستون

‎ترسمش از بس شده زار و زبون

‎خوب از این آب نیاید برون

فکر مرا سخت مشون کند

نعره این دخترک بی‌سکون

مال نه وگشته ز بخت سیاه

خانه لبالب ز بنات و بنون

صبر مرا بردند از قال و قیل

[...]

هر قدم از تیشهٔ صاحب فنون

جانوری جست ز سنگی برون