من‌که سراینده این نوگلم

باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم

سوختنی شد تن بی‌حاصلم

سوزد از این غصه دلم بر دلم

و آنچه نه از عِلم برآرد عَلَم

گر منم آن حرف درو کش قلم

زآتش غم گشت کباب این دلم

چاره من کن که درین مشکلم

حرف الهی چو برآرد علم

زهره قلم را که نگردد قلم

کون و مکان طی کن و بگذار حلم

باز بر اسباب عمل را بعلم

ور بفشارد، قدمی در دلم

گردد از آن تحت ثری منزلم

حیف که هر خون که بود در دلم

چون حرم خاک شود منزلم

مزرع تسلیم ادب حاصلم

سر نکشد گردن آب و گلم

موج ‌گهر نیستم اما ز ضعف

آبله‌ گل‌کرده ره منزلم

خاک ندامت به سر عاجزی

[...]

سوخته ام آب بزن بر دلم

غیر تو کس حل نکند مشکلم

تا زده آن مهر عدالت علم

رخت برون برده ز عالم الم

ذوق و طرب نیست در آب و گلم

درد طلب نیست به جان و دلم

آبله شد سد ره منزلم

دست کرم را عرق سائلم

رفت دلم در پی عرض ادب

بار امانت نکشد محملم

دور مبادا ز جبینم عرق

[...]

زان همه تخم هوس اندر دلم

هیچ به جز رنج نشد حاصلم

چو تو روی هجر تو سوزد دلم

داغ تو بر باد دهد حاصلم