دیده نهادم به هزاران نیاز

بر قدم مادر آژرم ساز

من که بوم داعی مدحت طراز؟

تا چو توئی را به من آید نیاز؟

نیت آن دارم ازین پس به راز

کز در شه نیز شوم بی‌نیاز

کای به رخم چشم جفا کرده باز

دیدهٔ مهر تو برویم فراز

کای پسر! از مُلک و جوانی مناز

ناز بدو کن که شد او بی‌نیاز

آنچه بد از مصلحت ملک راز

یک بد گر هر دو نمودند باز

گریه همی کرد زمانی دراز

سوی پدرداشته چشم نیاز

نغمهٔ مطرب زگلوگاه ساز

گوش نیوشنده همی کرد باز

شب شده چون روز وی اندر گداز

روز چو شبهای زمستان دراز

بسته به زنجیر مسلسل دراز

بحر روان زو شده زنجیر ساز

باد! همه وقت، به شادی و ناز

باده کش و خصم کش و بزم ساز

زین همه دندان کواکب به گاز

یک گرهش را نگشادند باز

ای به نوازش در خود کرده باز

از من و از طاعت من بی‌نیاز

شه چو به گرما به رسیدی فراز

سوخته برویش برابر نماز

چون گل نوروز کند نافه باز

نرگس سرمست در آید به ناز

در کشیده ز همه دامن ناز

فارغست او ز دل اهل نیاز

ای شده بر مه ز شبه مُهره ساز

با شبه ات مار سیه مهره باز

جادوی هاروت وشت دلفریب

هندوی زنگی صفتت ترکتاز

بزم صبوحی ز قدح برفروز

[...]

ور به مجازی شودش جان گداز

هم به حقیقت کشد او از مجاز

دلبر بالا قلم جان گداز

دیدن او مایه عمر دراز

نزد جوان آمد و بنشست باز

خادمه بگشاد زبان را به راز