من آن برقم که با باران نشینم

ز حرقت آب بر آتش گزینم

من ار چه از غلامان کمینم

ز موسیقار نای آخرینم

به پای گل، چو گل در خون نشینم

به چشم از راه مرغان خار چینم

که از رفتن توقف چون گزینم

ز ریش آیم به سبلت بر نشینم

که ضایع گشت عمر نازنینم

به جای مه بت دیگر گزینم

صنم گفتا قسم خورده بر اینم

که من تا زنده ام، رویت نبینم

گل شادی ز گلزارت نه چینم

به نامت جان دهم رویت نبینم

به هر دکان دمی او را ببینم

به هر دو کنده زانو نشینم

جمال او همان از دور بینم

ندارم گرده پهلویش نشینم

شرار کاغذ فرصت کمینم

چراغان نگاه واپسینم

ز خط سرنوشتم می‌توان خواند

گریبان چاکی لوح جبینم

غم درد دلم‌، آه حزینم

[...]

چو چشمت ترک مستی در کمینم

چه سود ار بگذرد اختر زکینم

نهان زین چشم طوفان زا به مردم

چه منت ها که دارد آستینم

یکم فولاد بازو پنجه بر تافت

[...]

من از عالم ترا تنها گزیدم

روا داری که من تنها نشینم

ز گلها جعفری را چون بینم

ز داغ عون و جعفر دل غمینم

بت عیسی سرشت و مه جبینم

ربوده هوشم از سر، برده دینم

از آن ترسم شود فایز چو صنعان

اگر گردد شبی خلوت نشینم

در این خرمن گدائی خوشه چینم

گدایان دگر دائم بکینم

فزون رفت از شب و روزم چهل سال

که پا بند اندر این شک و یقینم

بدین درگه ز پستی وز بلندی

[...]

نه با ملا نه با صوفی نشینم

تو میدانی که من آنم ، نه اینم

نویس «الله» بر لوح دل من

که هم خود را هم او را فاش بینم

خدایا تا به کی ساکت نشینم

من این‌ها جمله از چشم تو بینم