گُلت چون نیم‌پژمرده چنین‌ست،

سزاوارِ هزاران آفرین‌ست.

کجا فرمان شاهنشه چنینست

مرا فرمان او همتای دینست

شهنشه گفت نیکست ار چنینست

دل رامین سزای آفرینست

تو گویی باد پیشم آتشینست

زمین در زیر پایم آهنینست

مرا این جای فردوس برینست

که در وی حور با من همنشینست

چه سودست ار بخوبی حور عینست

که با من مثل دیو بد به کینست

بدو گفت این که تو گویی چنینست

دل من با روان من به کینست

مرا چه چاره چون بختم چنینست

تو گویی چرخ با جانم به کینست

چنان دانم که این سختی پسینست

دلم زین پس به شادی بر یقینست

سمنبر ویس گفت آری چنینست

و لیکن بخت من با من به کینست

مرا چون بخت من با من به کینست

ز بیگانه چه نالم گر چنینست

چه بد کردم که او با من چنینست

مگرباد تو با من هم به کینست

عتابست این نه جنگ راستینست

چرا با جان من چندینت کینست

و لیکن بخت من امشب چنینست

که چون بدخواه من با من به کینست

بزینت باغ چون خلد برینست

ریاحین اندرو چون حور عینست

نثار آسمان لؤلوی لالاست

شعار بوستان دیبای چینست

خمیده همچو خاتم شاخ گلبن

[...]

ولی آن چیز کان حق الیقینست

بنتوان گفت خاموشیم ازینست

زمین را چون عمل با ماه اینست

چه سازد آنکه او غرق از زمینست

چو خشت پخته خشتی آتشینست

نشاید گور آن را کاهل دینست

چراغی کز در حق نازنینست

مثالش چون چراغ یاسمینست

چو این شب خویش آراید یقینست

بدو کس ننگرد کو خویش بینست