بیا تا پیش من ای شاه درویش

که حق اکنون ترا کردست فاپیش

در اوّل چون بدادت صورت خویش

صفات خویش آرد آخِرَت پیش

نه آهی می‌توان کرد از بر خویش

نه خامش می‌توان بودن، بیندیش

توکّل بر خدا، تقصیر بر خویش

نهادم این نهایت نامه در پیش

منه این آینه زین بیشتر پیش

رخ استاد را ز آیینهٔ خویش

ترا همت بقدر هستی خویش

مرا همت بقدر از آسمان بیش

ز ما ببریده هم بیگانه هم خویش

چو طفلان ما و راهی سخت در پیش

بهر انگشت داری صد هنر بیش

چه با انگشتری آری دل خویش

حسابی گیر بر انگشت با خویش

که آن روز پسین آسان شود پیش

گر انگشتی شود جبریل در پیش

بسوزد همچو انگشتی پر خویش

مرایی، گر یتیمی گرچه درویش

ترا ام من ترا این از همه بیش

که پیش از مرگ این دل داده درویش

ببیند روضهٔ پاک تو در پیش

مثالی گویمت ظاهر بیندیش

کسی راهست جامی پر عسل پیش

چو پروانه بر آتش می‌زند خویش

که تا هستی او برخیزد از پیش

خیالست این همه عالم بیندیش

مبین آخر خیالی را از این پیش

تو اینجایی ز خود آگاه از خویش

که آنجا آگهی برخیزد از پیش

مقرب آن بود کامروز بی خویش

بود آن حضرتش در پیش بی پیش

بجست از جای بودش روزنی پیش

برون کرد از در روزن سر خویش

همی هر لحظه جان معنی اندیش

تواند کرد خود را رونقی بیش

اگر ارزنده‌ای داری تو با خویش

نیرزی تو به نزد کس از آن بیش