چنین گفت او که حرفی با که گویم

چو مردم نیست پاسخ از که جویم

بجز حق هیچ دانی، زان چه جویم

گرانی گفت نکنم زان چه گویم

چو او می‌بیندم روشن چه گویم

چو او به داند از من من چه جویم

سیُم چون جای تیغِ کوه جویم

ز تیغ کوه آن با تو بگویم

چوآن بت را تو داری من چه جویم

چو او با تست من ترک که گویم

رسن در گردنم بند و برویم

درافکن پس بکش بر چار سویم

ازین غم آنچه می‌آید برویم

همه ناشسته رویان را بشویم

ز بلبل‌نامه بیتی چند گویم

چو آب رفته باز آمد به جویم

به بلبل گفت بشنو تا چه گویم

حدیثی خوش گذشته باز جویم

در آن وحدت چرا پیوند جویم

تویی مطلوب و طالب چند گویم

فرو می‌کرد از غم خون برویم

ندانم این سخن‌ها چون بگویم

اگر بودی ازآنجا رنگ و بویم

نبودی رنگ و بوی گفت و گویم

چرا شرمت نمیآید ز رویم

که گویی تا ببرّد شاه مویم

بسستی چون همی بینی چو مویم

بسختی چند گویی پیش رویم

مشو در تاب از جسم چو مویم

مشو در خط ز کین من چو رویم

چو شمعم سوختی ای مه چگویم

بده پروانه تا باشد بکویم

ترا خود بیوفا هرگز نگویم

که این از بخت بد آمد برویم

بجز گریه نماندست آرزویم

که در روی تو باید آبرویم

دلم گرمست اگر من سرد گویم

مرنج از من که من بس تند خویم

چو پای از جای شد بر پی چه پویم

که یار از دست دادم می چه جویم