چو شکر کرد این احوال معلوم

تو گفتی آتش افکندند در موم

گر از کویت شوم مهجور و محروم

زهی بخت سیاه و طالع شوم

چو افلاک و بروجت گشت مفهوم

دگر سیاره را کن جمله معلوم

فنا ماییم و این هستی(ست)موهوم

که بی واجب وجود ماست معدوم

چه گویم حال آن وارونه شوم

که حال او سراسر هست معلوم

چو بشنید این سخن شیرویه شوم

که از حلوای شیرین گشت محروم

بود تفریط در هر حالتی شوم

مکن افراط کان هم هست مذموم

بآب دیده یعقوب مظلوم

بسوز سینه ایوب معصوم

ز آب دیده گیرم نامه در موم

مگر بادش نگردد قصه معلوم

کنند از صیت عدلت رو درین بوم

نگردند از تو و ملک تو محروم

چو خسرو دید سوی نامهٔ روم

در آن مکتوم بود این شرح مرقوم

سخن کوته رسول قیصر روم

چو حرف ناامیدی کرد معلوم

نخستین روز کت پرسیدم از بوم

نگردید از نژادت هیچ معلوم

پی شمعش به هند اسکندر از روم

فرستاده به پشت آیینه ی موم

زبان از تشنگی در این بر و بوم

عیان کرده ز هر فیلی دو خرطوم

بود مغرور را کارش همه شوم

که دارد در دماغش آشیان بوم

ز موجش نقش فیل مست معلوم

نهنگ آن فیل را گردیده خرطوم

چو سوزد آبگین در آتش هوم

کجا باشد شمار سوزش موم

دلش پر انفعال از آتش هوم

ازین حیرت به خود بگداخت چون موم

چو اخبار تو ای ماه اندرین بوم

نبوده تاکنون بر رام معلوم