الهی از کمال پادشاهی
بتخت عزت و تاج الهی
به وحیی کز تو آمد انبیا را
به الهامی که دادی اولیا را
بسوز عاشقان پاک دیده
بحسن گلرخان نو رسیده
بآه مردم گمگشته فرزند
باشک طفل دور از خویش و پیوند
بآب دیده یعقوب مظلوم
بسوز سینه ایوب معصوم
که اهلی را بنور مصطفا بخش
بدو پروانه نور بقا بخش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر در ستایش خداوند و مقام والای ایشان نوشته شده است. شاعر به کمال پادشاهی و عزت الهی اشاره می‌کند و از وحی‌هایی که بر انبیا نازل شده و الهاماتی که به اولیا داده شده، صحبت می‌کند. سپس به عشق و اشتیاق عاشقانی می‌پردازد که به زیبایی معشوق خود دلبسته‌اند و همچنین از درد و غم انسان‌هایی که دور از عزیزانشان هستند، سخن می‌گوید. در پایان، شاعر از خداوند می‌خواهد که به اهل ایمان نور و هدایت ببخشد.
هوش مصنوعی: ای خدا، تو را از نعمت و زیبایی سلطنت و حکمرانی با مقام بلند و تاج آسمانی ستایش می‌کنم.
هوش مصنوعی: وحیی که تو به پیامبران فرستادی و الهامی که به اولیا دادی، همه نشانه‌ای از قدرت و نعمت توست.
هوش مصنوعی: عاشقان با صفا و پاک، برای زیبایی رخسار دختران جوان، سخت می‌سوزند و دچار عشق و شوق می‌شوند.
هوش مصنوعی: با ناله و گله، مردم بی‌خبر شبیه به فرزندی هستند که از خانواده و ارتباط خود دور افتاده است.
هوش مصنوعی: با اشک‌های یعقوب، درد دل ایوب را بسوزان.
هوش مصنوعی: اهلی به روشنایی و نور پیامبر مصطفی (ص) دست یافته و بدین وسیله به او نیز نور جاودانی و باقی ارزانی شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.