خراب غمزه هاشان باده نوشان

غلام لعل شان شکر فروشان

چو مجلس گرم گشت از باده نوشان

شدند آن بلبلان بر گل، خروشان

بپوشان روی خویش از خرقه پوشان

به رندان باده نوش آنگه بنوشان

در آتشگاه سودای تو سوزند

ریایی دلق خود را خرقه‌پوشان

ردای رهن ما برمی‌فکندند

[...]

فضایش چون سرای می‌فروشان

هوایش چون دماغ باده نوشان

شوند از می چو سر خوش جرعه نوشان

کنند اوصاف می بامی فروشان

ز هر چشمه دوان نهری خروشان

به این سردی که دیده آب جوشان؟

سرش خوش همچو جام باده نوشان

دماغش چون دکان گلفروشان

ز حیله داشتی با تیزهوشان

متاعش آب چون گوهرفروشان

گشودم پیش آن آشفته هوشان

دهن چون حقه ی گوهرفروشان

سیه تر از درون زردگوشان

چون زندان خانۀ بیدادکوشان

یکی سیل است چون دریا خروشان

ز شور او دل افسرده جوشان

نمیری تا ز خوی خود فروشان

یکی مگذر ز کوی خرقه‌پوشان

نگویم همزبان شو با خموشان

ولی شو بی‌زبان از دل خروشان