دریده گل ز مستی جیب ناموس

مغنی بلبلان در رقص طاو وس

چمید از بیقراری دیو منحوس

هوا تنگ آمد از بس شمع و فانوس

هنون رخصت شد و کرده زمین بوس

صنم را گفت کای خورشید ناموس

علم افشرد پا از بهر ناموس

فغان برداشت بر نوحه لب کوس

سپاه رام میمونان از آن کوس

به آوازه نخورده طبل افسوس

کنار اندر کنار و بوس در بوس

تمنا کند از دل بیخ افسوس

ز جاسوسی لبها گوش مایوس

چو شب گردان نظر در دیده محبوس

به سر پویان شد آن جویای ناموس

به یک پا ایستاد اندر زمین بوس

منقش گنبدش چون بال طاووس

درو گردون معلق همچو فانوس

منقش سقف او چون بال طاووس

در او گردون معلق همچو فانوس

نمودی دوستی چون با شه روس

از آن در دست حاسد ماند افسوس

چو عهد دوستی بستند با روس

نمانده در کف حاسد جز افسوس

مسیحائی قبول از دولت روس

نموده طبل شادی کوفت بر کوس

که مهمان است در پیش شه روس

به این جا آمده چون هست جاسوس

مگر توپ و تفنگش کم بد از روس

چرا دارد دریغ و آه و افسوس؟

یکی گوید: یکی گشتند با روس

همیشه از من آن جا هست جاسوس

به هم بر دوخته آن شیخ سالوس

برآکنده بر آن دستار منحوس

چو گشت از میزبان سردار مایوس

به آوخ آوخ و افسوس افسوس

نبینی چون تو چیزی غیر محسوس

نداری چاره از مصباح و فانوس

ولیی کوست نامش عبد قدوس

نباشد قلب او با غیر مأنوس