خرد را پیش خود دستور دارد

دل از هر ناپسندی دور دارد

مرا تا کی فلک رنجور دارد

ز روی دلبرم مهجور دارد

به یک باده که با معشوق خوردم

همه عمرم در آن مخمور دارد

ندانم تا فلک را زین غرض چیست

[...]

سواد‌ش دیده را پر نور دارد

سماعش مغز را معمور دارد

دلم در عشق چندان شور دارد

که گر درعرش پیچد زور دارد

ز نور مرتضی او نور دارد

کز آن آفاق را معمور دارد

حیات طیّبه منصور دارد

که سرتا پای خود او نور دارد

زمین از عزت تو نور دارد

که از تو این ز جان دستور دارد

طبیعت مرد از حق دور دارد

کسی داند که عین نور دارد

نمیدانی درونت نور دارد

نهادت سر بسر منشور دارد

چو آدم از تو اینجا نور دارد

وجود خویشتن مشهور دارد

صفاتت فیض و فضل از نور دارد

از آن هر ذرّه منشور دارد

دل و جان نور در تجلّی نور دارد

از آن ایندم دم منصور دارد

ظهورت تا بطون این نور دارد

حقیقت در ره این منشور دارد

که تا نامحرمان را دور دارد

که شه در خلوت در آنجا سور دارد

چنان شمعی کسی بی نور دارد؟

چنان روحی کس از خود دور دارد؟

در آن حله جمال حور دارد

که از نامحرمش مستور دارد

خراسان جا چو نیشابور دارد

که صد پیشی به پیشاوور دارد

قبائی را که سر مغرور دارد

تن آن بهتر که از خود دور دارد