زمانه زشت روی خویش بنمود

به تیغ رنج کشت ناز بدرود

بیامد دایه بند و مهر بنمود

بدان چاره دلش را کرد خشنود

سمن‌بر ویس هم بر جای بغنود

به یک زاری که از کشتن بتر بود

سرایی کاو ز فال شوم بنمود

بهل تا هر چه ویران‌تر شود زود

عماری دار خود را داد و فرمود

که نامه نزد جانانش برد زود

مرا کام جهان با رام خوش بود

کنون چون رام رفت از کام چه سود

دلا تو دوزخی پر آتش و دود

ازیرا من ز تو بگریختم زود

طراز جامهٔ شادی بفرسود

چو آب چشمهٔ خوشی بیالود

جهان تیره نبود و چشم او بود

که بر چشم آمد از سوزان دلش دود

که رامین کینه کشت و مهر بدرود

همان گوهر که در دل داشت بنمود

و لیکن چون قضا را بودنی بود

ازین بیهوده گفتن با تو چه سود

سحرگه ساعتی جانش برآسود

دلش بیهوش گشت و چشم بغنود

نه از زر بود مهر ما ز گل بود

که چون بشکست بی بر گشت و بی سود

نشد سنگین دلش بر رام خشنود

که نقش از سنگ خارا نسترد زود

کنون گر تو نخواهی گشت خشنود

وفا رفت از میان و بودنی بود

چنین آتش که باشد سربه سر دود

همان بهتر که خاکستر شود زود

کسی از عشق ورزیدن نیاسود

به غیر از راه دشواری نپیمود

دل رامین نشد زان لابه خشنود

ز بس سختی تو گفتی آهنین بود

خبر دادند شاهنشاه را زود

که خورشید بزرگی روی بنمود

ز باران خرمی چندان بیفزود

که گفتی قطر باران خرمی بود