اگر یک دل شود زین شعر خشنود

مراد جان برآید کامِ دل زود

همان دم باز را فرمود هان زود

برو چون آتش و باز آی چون دود

برآورند آهی آتش اندود

چو کار افتاد آهش کی کند سود‌؟!

اگر زر می‌کند آهن زر اندود

نگیرد آهن از زر رنگ نابود

چو فرصت هست کاری بیشتر بود

پشیمانی گر آید کی کند سود

سلیمانش اشارت دادو فرمود

کزین پس حال تو معلوم ما بود

چو دنیا و آخرت از بهر او بود

فلک مشکل بلا از بهر او سود

چو میدانی که می‌باید شدن زود

نه خواهد نیز روی آمدن بود

زلیخا گم نشد درکار او زود

که او خو کرده دیدار اوبود

چنین گوید که از دیده چه مقصود

نخواهم دیده بی دیدار معبود

طلب مردود آمد راه مسدود

چو مقصودی نمی‌بینم چه مقصود

دماغ بوی خوش او را کجا بود؟!

تو گفتی گشت جان از وی جدا زود‌!

درآمد کاروان و رفت چون دود

کجا آن خفتهٔ کر را خبر بود

مگر در حج آخر با خبر بود

گذر کردش بخاطر این خطر زود

ز رب العزه اندر خواست داود

که حکمت چیست کآمد خلق موجود

چو لاله سرخ رویی بایدت زود

سیه دل تر ز لاله بایدت بود

چخیدن هم چو آتش کی بود سود

که بیرون آید از هر روزن این دود

هنوز از کعبه پای او بدر بود

که بربودند دستارش ز سر زود

کجا دارد ترا چندین سخن سود‌؟!

برو کاری به دست خود بکن زود

همه بیناییش پیهی نمک سود

همه شنواییش لختی خراندود