نه بادی بود گفتی آفتی بود

مرا ناگاه روی فتنه بنمود

نهانی دلش بر رامین ببخشود

ولیکن آشکارا هیچ ننمود

به یاد آید ترا گفتار من زود

کزین آتش ندیدی تو مگر دود

دل دایه بدان بیدل ببخشود

کجا از بیدلی بخشودنی بود

ستیزش کم شد و مهرش بیفزود

پدید آمد از آتش لختکی دود

چو ویس از مهر بر رامین ببخشود

زمانه زنگ کین از دلش بزدود

قضا بر من برفت و بودنی بود

از این اندرز و زین گفتار چه سود

همی داد این پیام شکر آلود

و لیکن در دلش چیزی دگر بود

دو خورشید از خراسان روی بنمود

که از گیتی دو گونه زنگ بزدود

چو شاهنشه یکی هفته بیاسود

ز تنهایی همیشه تنگدل بود

چنان کان خوبی ویسه فزون بود

مرو را نیز مهر دل بیفزود

دلش آن شاه بیدل را ببخشود

جوابش را به شیرینی بیالود

گذشته رفت شاها بودنی بود

ازین پس دارمت خود کام و خشنود

به دست اندام هم بسترش بپسود

به جای سرو سیمین خشک نی بود

همان دشمن که دیرین دشمنش بود

چو روی او بدید او را ببخشود

چو شاهنشه بشد رامین بیاسود

همه دردی از اندامش بپالود

مرا دیدی که دود عشق چون بود

کنون آتش پدید آمد از آن دود

بدان سو شد که جای دلبرش بود

به تاری شب نشان خویش بنمود

کجا گفتار زرین گیس بشنود

دلش پر تاب گشت و مغز پر دود

دلش زیرا یکی ساعت بیاسود

که بوی باغ بودی دلبرش بود