نبایستی که رامین خردمند

ابا ویسه بکردی مهر و پیوند

هر آنگاهی که یابم از تو پیوند

خورم بر راستی پیش تو سوگند

بخوردم با گل گل بوی سوگند

به گفت فرخ و جان خردمند

مده دایه به خرسندی مرا پند

که بر آتش نخسپد هیچ خرسند

پذیرفتم من از روشن دلان پند

بخوردم پیش یزدان سخت سوگند

بسی شاخ از درخت من بیفگند

کنون اصلش برید و بیخ برکند

یکی بر تو دهم در نامه سوگند

به حق دوستی و مهر و پیوند

همی گویی که خوردی سخت سوگند

که با ویسم نباشد نیز پیوند

کدامین راست گیرم زین دو سوگند

کدامین راست گیرم زین دو پیوند

من آن سروم که هجران تو بَرکند

به کام دشمانان از پای بفگند

به دیدار تو باشم آرزومند

ندارم دل نادیدنت خرسند

ز بس کم دل به تو هست آرزومند

به دیدار خیالت گشت خرسند

به سان مادرم گم کرده فرزند

ز غم بر دل دو صد کوه دماوند

تو فرزندی مرا رامین خداوند

عزیز دل خداوندست و فرزند

نجوید بخت با من هیچ پیوند

به بخت من مزایاد ایچ فرزند

به هم باشند با تو خویش و پیوند

پس آنگه پیشت آید جفت و فرزند

مرا ایدر نه خویششت و نه پیوند

نه یار و نه دلارام و نه فرزند

ترا من داشتم همتای فرزند

چرا ببرید از من مهر و پیوند

منم بنده توی زیبا خداوند

ز بیزاری منه بر پای من بند

چو بشکستی وفا و عهد و سوگند

چه باید این فسون و رشته و بند