مسلمانید و من هستم مسلمان

بر ایمانید ومن هستم برایمان

مرا اماره خوانند اهل ایمان

مگر شیطان من گردد مسلمان

اگر شیطان تو گردد مسلمان

شود سحر تو فقه و کفر ایمان

مبین مشنو مگو الّا بفرمان

که تا کافر نمیری ای مسلمان

ز خوف ره میان کفر و ایمان

نه کافر خواند خود را نه مسلمان

چنین گفت او که من شوریده ایمان

نخواهم در بر جمعی مسلمان

مده جان د رغم مُهر سلیمان

چو مُردی چه کنی ملک ای مُسلمان

چنین دارم من از درگاه فرمان

که چون دل را نگه دارد سلیمان

که بودی چل هزارش از غلامان

سگی آن هر غلامی را بفرمان

ازان بر ملک خویشت نیست فرمان

که دیوت هست برجای سلیمان

شنید ستم که در دور سلیمان

که بد دیو و پری او را بفرمان

از آن بر ملک خویشت نیست فرمان

که دیوی هست بر جای سلیمان

نه آدم بود هرگز نه سلیمان

که او از پیش و از پس داد فرمان

بدست او یکی وان چیست ایمان

بدست تو یکی رفتن بفرمان

گر او هرگز نکردی نشر ایمان

که گشتی در عجم هرگز مسلمان

جوانی دارم و ملک سلیمان

چو فرزندی ندارم چیست درمان

سپه چون مور جمله زیر فرمان

شه قیصر به کردار سلیمان

چو خسرو بود در دانش بسامان

سوی گلرخ فرستادش بدرمان

به سامانش بباید ساخت درمان

مگر درمان پدید آید به سامان

ندارد کار نادان هیچ سامان

که نادانی ندارد هیچ درمان