چو بودی من به مغزت بر، گذشتی

تنت گر مرده بودی زنده گشتی

که من صبرم یکی شاخ بهشتی

مرا بردی و در دوزخ بکشتی

بیابان را چو نامه درنوشتی

چو پرنده به گردون بر، گذشتی

نگارا گرچه از تو دور گشتم

دلم را به نوا، زی تو بهشتم

همانم من که تو نامه نوشتی

به نامه نام من بردی به زشتی

نه بس بود آنکه چون نامه نبشتی

سخن با خون من در هم سرشتی

چرا آن بیهده نامه نبشتی

چرا گفتی مرا در نامه زشتی

چه باشد گر تو از من سیر گشتی

همان کین مرا در دل بکشتی

نه بس بود آنکه از پیمان بگشتی

برفتی با دگر کس مهر کشتی

گر از مهر و وفایم سیر گشتی

بساط دوستی را درنوشتی

که چون کرگس به کوهان برگذشتی

بیابان را چو نامه درنوشتی

چرا از عهد خود کرده بگشتی

وفا را با جفا در هم سرشتی

کسی را کو نسب پاکیزه باشد

به فعل اندر نیاید زو درشتی

کسی را کو به اصل اندر خلل هست

نیاید زو به جز کژی و زشتی

مراد از مردمی آزادمردیست

[...]

چو بر دستان سروستان گذشتی

صبا سالی به سروستان نگشتی

خدایا چون گِلِ ما را سرشتی

وثیقت‌نامه‌ای بر ما نوشتی

مطیعش را ز مِی پُر باد کشتی

چو یاغی گشت بادش تیز دشتی

نسیمی خوش‌تر از باد بهشتی

زمین را در به دریا گِل به کشتی

چو برگفتی ز شیرین سرگذشتی

دهان مریم از غم تلخ گشتی

در این دریا که‌ام آتش گشت کَشتی

مرا هم دوزخی خوان، هم بهشتی

چو دارد خوی تو مردم‌سرشتی

هم این جا و هم آن جا در بهشتی