چه پر از شیر نر بیند نیستان

چه پر طاووس نر بیند گلستان

چو دیوانه دوید اندر شبستان

زنان دو دست سیمین بر گلستان

چو آمد شاه موبد در شبستان

بدیدش کنده روی چون گلستان

مرا تا ویس باشد در شبستان

نبینم زو مگر نیرنگ و دستان

چو دیوانه دوان گرد شبستان

ز نرگس آب ریزان بر گلستان

مه از کوه آمد و ویس از شبستان

بهاری باد مشکین از گلستان

گرفتش دست و برد اندر شبستان

شبستان گشت از رویش گلستان

گهم در دز کنی گه در شبستان

گهم تندی نمایی گاه دستان

مرا برداشت از کاخ شبستان

بخوابانید در باغ و گلستان

بیابان از خوشی همچون گلستان

گلستان از صنم همچون بتستان

گهی شیران گرفتند از نیستان

کهی جام نبید اندر گلستان

به شادی باش با وی کاین گلستان

نه تابستان بریزد نه زمستان

به چشمت چه سراب و چه گلستان

به پیشت چه بهار و چه زمستان

خور ایوان و مهتاب شبستان

ستاره طارم و شاخ گلستان

همی ترسم که آید در شبستان

گلش را رفته بیند از گلستان

همه شب ویس گریان در شبستان

به ناخن پاک بشخوده گلستان

چه بی شرمم چه با نیرنگ و دستان

که آسوده نشستم در شبستان

الا ای سهمگین باد زمستان

بیاور برف و جانم زود بستان

ز روی و موی ایشان در شبستان

نگارستان بُد و خرم گلستان

ز خیمه گشت صحرا چون کهستان

کهستان از خوشی همچون گلستان