ازیشان است روشن گوهر من

وزیشان است رخشان اختر من

بدم، یک ذره نیکی نیست در من

اگر نه تو ببخشی وای بر من

ازین گیسوی مشکین دلبر من

چه دانم تا چه آید بر سر من

بران در دل زند چندان سر من

که بر من رحم آرد دلبر من

چه گویم کز غمم چون سوخت خرمن

ز داغ دل چه آمد بر سر من

خوشست این گریه از چشم تر من

که دانم کس نگرید بر سر من

بیا ای سیل از چشم تر من

فکن این کلبهٔ غم بر سر من

به خسرو طعنه باید زد نه بر من

نمی‌دانستم اینها من در ارمن

بگفتا گرچه اکنون خاطر من

به جایی خوش ندارد بار بر من

چو آیم من به پای خود ز ارمن

از این افزون سزاوار است برمن

که یارب تا چه زاید اختر من

درین غوغا چه آید بر سر من

اجل دانی کی آیی بر سر من؟

ستانی جان محنت پرور من؟

در آن ساعت که یار فایز از لطف

گذارد در کنار خود سر من

سحر دلبر چو آمد بر سر من

خدا داند چه آمد بر سر من

قیامت قامت فایز چو بنشست

ز نو برخاست شور محشر من

برای غصب طاق و منظر من

چه دعواها که می‌شد بر سر من

به زیر سایه اسلام بر من

مسلم شد لوای ترک و ارمن

نمودم حمله بر صقلاب و ژرمن

ربودم زر به خروار و به خرمن

جهان چار سو اندر بر من

هوای لامکان اندر سر من

چو بگذشتم ازین بام بلندی

چو گرد افتاد پرواز از پر من

همان سوز جنون اندر سر من

همان هنگامه ها اندر بر من

هنوز از جوش طوفانی که بگذشت

نیاسود است موج گوهر من