چو بنوشت این بخون فرمان درآمد

که تا زان بی سر و بن جان برآمد

سپاه روز روشن چون برآمد

قضا را ترک هجران بر سر آمد

گزافست از چنین حسرت سرآمد

بسا جانا کزین حسرت برآمد

همی چون وقت برخوردن درآمد

یکی بر سر دگر یک در سرآمد

جهان از گفت بیهوده برآمد

همه عالم درای استر آمد

جهان تا بود ازو جان می برآمد

یکی می‌رفت و دیگر می‌درآمد

چو از بالا تهی دلوی درآمد

ز شیب او یکی پر بر سرآمد

جهان کز اوّل و کز آخر آمد

وگر باطن شد و گر ظاهر آمد

فلک در آستین صد جان برآمد

بخدمت چون گریبان بر سر آمد

چو شهر علم دین پیغمبر آمد

اگر بابیست آن را حیدر آمد

چنان برقی بجان او درآمد

که چون رعدی فغان از وی برآمد

چو تو یارم شدی کارم برآمد

متاعم را خریداری درآمد

چو شد روز و شب دیگر درامد

فرو شد آفتاب و مه برامد

سپیده از پس بالا درآمد

دُر صبح از بن دریا برآمد

ز هر جانب چو آتش لشکر آمد

بگردون گرد بر گردون برآمد

ز صدر پیشگه بر منظر آمد

وزان پس پیش آن سیمین برآمد

یکی را گفت تا هرمز درآمد

زمین بوسید ونزد قیصر آمد

چو مهمرد از در ایوان درآمد

بخدمت پیش قیصر بر سر آمد

ازان صد شاخ خون از سردرامد

که آن شاخ از زمین دل برامد

چو روی او بچشم تو درآمد

چو ببرید از تو خون از تو برآمد