ز نورش ذرّهٔ خورشید و ماهست

همه ذرّات را پشت و پناهست

یقینش شد که آن زن بی گناهست

ولی آنجا مقامش نه ز راهست

ببین اینک یکی برجایگاهست

که مردم نیست انگشت سیاهست

کلیم مور اگرچه بس سیاهست

ولیکن از کرداران راهست

که گر سگ را میان خاک راهست

ولیکن با تو از یک جایگاهست

جهان گر پر سفید و پر سیاهست

همی دان کان لباس پادشاهست

که این قصّه نه زان روی چو ماهست

ولی رنگ گلیم من سیاهست

چنین گفت او که لعنت تیر شاهست

ولی اوّل نظر بر جایگاهست

اگرچه رانده و ملعونِ راهست

همیشه در حضور پادشاهست

اگرچه نیک روشن جرمِ ماهست

به پیشش از زمین آب سیاهست

بیا کاینجایگه عرض سپاهست

غرض زین عرض آن روی چو ماهست

فغان دربست و گفت او بی‌گناهست

منش کُشتم مرا کُشتن براهست

چو ناکامی مرا در پیشگاهست

بصد جان پیش او رفتن ز راهست

چو بر آتش گذشتن عین راهست

چه پرسی گر سیاوش بی‌گناهست

گدا در راهِ او چون پادشاهست

شه دنیا گدای خاک راهست

همه خاک زمین خون سیاهست

سیاوش وار خلقی بی گناهست

بر او هفت صحرا پر گیاهست

پس او هفت دریا پیش راهست

گرش در عشق تو دیده تباهست

دو چشم آب ریزش دو گواهست

وگر ملکت ز ماهی تا بماهست

سرانجامت بدین دروازه راهست

اگر ملکت ز ماهی تا بماهست

سرانجامت برین دروازه راهست