بدین گونه که داد اکنون به سلطان

گزین از هرچه تو دانی به گیهان

بسا گُردا کزان گشتهست پیچان

بسا جانا کزین گشته‌ست بی‌جان

ز هر فن گرد او جمع حکیمان

خطیبان و دبیران و ادیبان

ز مشرق تا به مغرب کار گیهان

به زیر امر او کرده‌ست سلطان

متابع باد او را ملک گیهان

موافق باد وی را فرّ یزدان

خلاف شاه او را کرده ویران

کجا ماند خلاف شه به طوفان

چنان چون یاد کرد ایزد به فرقان

چو گفتی حال بلقیس و سلیمان

ز نیکویی که دارد داد و فرمان

همی وحی آیدش گویی ز یزدان

به کام دل همی خندد صفاهان

بدان کز عدل او گشته‌ست نازان

چو باشد خشم او از بهر یزدان

برو در ره نیابد هیچ شیطان

همه دیدند دههای صفاهان

که یکسر چون بیابان بود ویران

به هامون بود لشکرگاه سلطان

زبس خرگاه و خیمه چون کهستان

چنان آمد که روزی شاهِ شاهان،

که خوانْدَنْدَش همی موبد منیکان،

همیشه پیشِ تو باشم به فرمان؛

چو پیشِ من به فرمانَست گَیهان.

چو بِشْنید این سخن موبد منیکان،

بِدو گفتِ: «ایْ سخنگو، ماهِ تابان!

سخن گفتند ازین پیمانْ فراوان.

به هم دادند هر دو دستِ پیمان.

نِگر چونین شگفت آمد اَزیشان؛

کُجا بستند بر ناموده پیمان.

چو شاهِ زَنگ بودش جَعدِ پیچان؛

دو رُخ پیشش چو دو شمعِ فروزان.

نباید سرزنش کردن بِدیشان؛

که راهِ حُکمِ یزدان، بَست نتوان.

به نامه سرزنش کرده فراوان؛

که چون تو نیست بدمِهری به گیهان.