بگفتا پس ایاز نکته دان را

ایاز نکته دان خوش بیان را

دروده ، دسته کرده، کاه و دان را

به خرمن آرد آن بار گران را

غمت زد ای غمت ماتم جهان را

واویلا زمین و آسمان را

نکشتش لیک خواهد داد جان را

خدا رحمت کند آن نوجوان را

به گردون گرم رو کردم فغان را

کشیدم تا به چه اشک روان را

فکن از طاق این دیر، آن بتان را

که تا بی پرده بینی جانِ جان را

فرو بگرفت ذرات جهان را

نمود آنگاه راه امتنان را

نداد از دست مردی گردکانرا

دهد گو چون زمنی و آسمان را

از آنرو خواهد ار وقتی نشانرا

بخفض آرد تمام انس و جانرا

که آقا از چه نشناسد فلان را

که آورده بتسخیر آسمان را

به پشت سرفکن کون و مکان را

خود و خلق و زمین و آسمانرا

وجود انبساطی شد نشان را

تو میدان رحمت فعلیه آنرا

خود او فرموده گر فهمی بیان را

که دارم دوست بیشک صالحانرا

توتلقین هر چه کردی گفتم آنرا

نجنبانم بمیل خود زبانرا

نموده رو زلیخای جهان را

چو یوسف جسته در زندان مکان را

ب آب نفی زن خشت مکان را

بریز از هم زمین و آسمان را

ز خوب و زشت تو ناآشنایم

عیارش کرده ئی سود و زیان را

درین محفل ز من تنها تری نیست

به چشم دیگری بینم جهان را

ز من هنگامه‌ای وه این جهان را

دگرگون کن زمین و آسمان را

ز خاکِ ما دگر آدم برانگیز

بِکُش این بندهٔ سود و زیان را

نخواهم این جهان و آن جهان را

مرا این بس که دانم رمزِ جان را

سجودی ده که از سوز و سرورش

به وجد آرم زمین و آسمان را

یکی اندازه کن سود و زیان را

چو جنت جاودانی کن جهان را

نمی‌بینی که ما خاکی‌نهادان

چه خوش آراستیم این خاکدان را؟