قضا بر باد داده دخل کان را

به سیم اندوده سقف آسمان را

عقاب تیر زاغان کمان را

صلا در داده و بنهاد خوان را

گرفت و قصد کشتن کردشان را

و لیکن رام مانع آمد آن را

به صلح و جنگ آمیزد بیان را

نصیحت نامه ای سازد زبان را

دران جستن همه گیرندگان را

بسان برق گشت و برد جان را

سرافرازی به خون نخل سنان را

به کین عالمی بسته میان را

اگر صرصر بر اندازد جهان را

نیارد کشت شمع آسمان را

چسان ببرید سر جان جهان را

که خرق و التیامی نیست جان را

به پالیدن در آمد کشتگان را

که بردارد تن هر خسته جان را

بس آن گه گفت عاشق دلستان را

که آتش می فروزم امتحان را

زیارت ک رد اول مادران را

خم افکند از ادب سرو روان را

گلیم خرس شد ظلمت جهان را

که از بگذاشتن بگذاشت آن را

به خلوت ره نداد آن شمع جان را

ز غم تاریک کرده خانمان را

چو پیدا بشنوم راز نهان را

کنم فکری که باید کرد آن را

چو تیر انداخت از خجلت کمان را

روان برداشت شمشیر و سنان را

چو سبزه، سر به پایش این و آن را

چو نرگس، چشم بر دستش جهان را

نموده پیچک میم دهان را

شکسته کاسه لعل بتان را

مزین کرده از روغن دکان را

چراغان کرده خاک کشتگان را

مکرم ساخت حق این خاندان را

بنازم احترام و قدر و شان را

چنین رسم است، نخجیرافکنان را

که چون خستند، صید ناتوان را