زبالا سوی شیب آمد فرازش

دگر هم سوی بالا رفت بازش

دل من برد، نتوان یافت بازش

که دستی نیست بر زلف درازش

شدم در کندن جان نیم کشته

ز چشم نیم مست و نیم نازش

به من بخشید اجلهای خود، ای خلق

[...]

زهی امی، نظر بر لوح بازش

قلم سر گشته در سودای رازش

سیه چتر از شب معراج بازش

ز «سبحان الذی اسری» طرازش

قبول افتاد در حضرت نیازش

به کام دل شد اختر کار سازش

شکر خائیده شد در زیرگازش

به حلوا در شد انگشت درازش

بی نصیحت مباش دمسازش

با کس اندر میان منه رازش

جوابی خواست دادن شمع بازش

زبان اندر دهن بگرفت گازش

چو استاد طبیعت داد سازش

نوشتم نام خسرو بر طرازش

بشستی دامن از اشک نیازش

ز اشک لعل خود بستی طرازش

به بوی خود به هوش آورد بازش

به بیداری کشید از خواب نازش

در آوردند در باغی به نازش

شدند اهل مداین پیشوازش

به تنگ آمد دلش، بگداشت نازش

ز آب چشم خود شد در گدازش

فرستم گر به مکتبخانه بازش

فتد ناگه برون زین پرده رازش

وگر دست هوس باشد درازش

توان از سر به آسان کرد بازش

میان بربست و آمد پیش بازش

نیازی برد اندر خود ر نازش

رقم زد خامهٔ معجز طرازش

محبت نامهٔ سوز و گدازش

دهد گر آبشار آبی به نازش

همان ساعت دهد فواره بازش

جدا با هر دلی ناز و نیازش

کسی آگاه نی از کنه رازش

به پشت پا زنم روی نیازش

تغافل کش کنم از تیغ نازش