وگرنه من کیم کز حصن فولاد

چراغی را برون آرم بدین باد

گلی کو را نبوید آدمی زاد

چو هنگام خزان آید برد باد

چنان فریاد کرد آن سرو آزاد

کزان فریاد شاه آمد به فریاد

چو مهدش را به مجلس خاصگی داد

درون پرده خاصش فرستاد

بسا مستا که قفل خویش بگشاد

به هشیاری ز دزدان کرد فریاد

چو آمد وقت آن کاسوده و شاد

شود سوی عروس خویش داماد

جهان را کرده‌ای از نعمت آباد

خرابش چون توان کردن به بیداد

ندارد سودت آنگه بانگ و فریاد

که نفرین داده باشد ملک بر باد

چو روزی بگذری زین محنت‌آباد

از آن ترسم کز این هم ناوری یاد

چو شیرین دید کان دیرینه استاد

درِ گنج سخن بر شاه بگشاد

پشیمان شد ز بدعت‌های بیداد

سرای عدل را نو کرد بنیاد

بسا زاده که کشت آن را کزو زاد

بس آهن کاو کند بر سنگ بیداد

دل خسرو به شیرین آن چنان شاد

که با صد بند گفتا هستم آزاد

شب آمد همچنان آن سرو آزاد

سخن می‌گفت و شه را دل همی داد

غباری بر دمید از راه بیداد

شبیخون کرد بر نسرین و شمشاد

منت پروردم و روزی خدا داد

نه بر تو نام من نام خدا باد

به یوسف صورتی گرگی همی زاد

به لوزینه درون الماس می‌داد

ابوبکر محمد کز سر داد

ابوبکر و محمد را کند شاد