دگر روزینه کز صبح جهان‌تاب

طلی شد لعلی بر لؤلؤ‌ی خوُش‌آب

خمار ساقیان افتاده در تاب

دماغ مطربان پیچیده در خواب

نخست از من قناعت کن به جلّاب

که حلوا هم تو خواهی‌خورد، مَشتاب

و گر جان گردد از رویت عنان‌تاب

بود جان را عروسی لیک در خواب

چو وقت آمد ملک را گفت بشتاب

مبارک طالع است این لحظه دریاب

گَهی بر شکر از بادام زد آب

گَهی خایید فندق را به عناب

بهاری تازه چون رخشنده مهتاب

ز هم بگسست چون بر خاک سیم‌آب

کنون وقت شکیبایی است، مَشتاب

که بر بالا به دشواری رود آب

چو خسرو گفت بسیاری درین باب

بزرگان ریختند از دیدگان آب

خیالم را بفرمایم که در خواب

بدین خاکش دواند تیز چون آب

تو را در بزم شاهان خوش بَرد خواب

ز بنگاه غریبان روی برتاب

بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب‌؟

بگفت آری چو خواب آید، کجا خواب‌؟

ترا پهلوی فربه نیست نایاب

که داری بر یکی پهلو دو قصاب

ز سودای تو ای شمع جهان‌تاب

نه در بیداری آسوده‌ام نه در خواب

نبینی مرد بی‌اندام در خواب

نرنجد گر فتد صد تیر پرتاب

برون آمد شکر با جام جُلاب

دهانی پر شکر چشمی پر از خواب

جنوبی‌طالعان را بیضه در آب

شمالی‌پیکران را دیده در خواب

به دست چاشنی‌گیری چو مهتاب

فرستادش ز شربت‌های جُلاب

همان صد دانه مروارید خوش‌آب

به فرق‌افشان خسرو کرد پرتاب

بدین تری که دارد طبع مهتاب

نیآرد ریختن بر دست من آب