تو ای روح الامین پیش جنابی

که شد پیغامبران را زهره آبی

چو تو در عالم حادث شتابی

ز نور عالم ثالث چه یابی‌؟

شود هر ذره‌ای چون آفتابی

پدید آید حجابی از حجابی

فرو می‌آید از حضرت خطابی

فلک را می‌نماید انقلابی

سخن گوی جهان در هیچ بابی

نشد وا خانه از بهر جوابی

تو بی صد رنج یک جو زر نیابی

سوی حق رنج نابرده شتابی

اگر بد کردهٔ زیر حجابی

وگرنه با بزرگان هم رکابی

گر افریدون و گر افراسیابی

درین دریا تو هم یک قطره آبی

گرش گنجی بود هرگز نیابی

که نتوان گشت عمری در خرابی

مکن چندین عتاب ار تخت یابی

که تختی نیز می‌باید عتابی

نه دریا و گردریای آبی

بپالایی و بپذیری خرابی

خوشی بگری چو باران در عتابی

مگر برخیزدت از دل حجابی

ترا زیر کفن بگرفته خوابی

فرو آید بگورت ماهتابی

مرا راحت ترا باشد ثوابی

خلاصم باشد ار باشد عقابی

کنند از دل بسوی ما خطابی

ولی از گور ما ناید جوابی

بقدر ذرّهیی گر در حسابی

ز خورشید الهی در حجابی

ز دو ابروت طاق چرخ بابی

ز دو گیسوت مهر و ماه تابی

برون کردم از آنجا انتخابی

برآوردم ز یک یک فصل بابی

به هر گندم که خوردی بی‌حسابی

دلت را با بهشت افتد حجابی

زبانی داشت در حاضر جوابی

بتیزی چون لب تیغ سدابی