فرشته ای است بر این بام لاجورد حصار

که پیش آرزوی بیدلان کشد دیوار

به کشتن آمده بود آنکه مدعی پنداشت

که رحمتیش مگر بر اسیر می آید

به کف پیاله به گلشن روم چسان بی تو

چه خون چه باده چه گلخن چه گلستان بی تو

فرشته ای است بر این بام لاجورد اندود

که پیش آرزوی بی دلان کشد دیوار

ز کار ما دلت آگه مگر شود روزی

که سبزه بردمد از خاک کشتگان غمت

اثر چگونه بماند درین دیار از ما

درین دیار چو رنجید شهریار از ما

چو در میان مراد آورند دست امید

ز عهد صحبت ما در میانه یاد آرند

شروع در غرضی کآن به مقصدی نرسد

هزار بار به از کردنست ناکردن

به اختیار کشم جبر عشق ملت سوز

مرا به جبر چه یا اختیار زن قحبه

اگر محول حال جهانیان نه قضاست

چرا مجاری احوال بر خلاف رضاست

کسی ز چون و چرا دم نمی تواند زد

که کارگاه حوادث ورای چون و چراست

در سرانگشایم چو با تو می نوشم

اگر فرشته رحمت ز آسمان آید

سپهر دون که قدم در ره کرم نگذاشت

خوشش مباد که ما و ترا بهم نگذاشت

روان تشنه برآساید از کنار فرات

مرا فرات ز سر بر گذشت و تشنه ترم

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد

مرا به گوش تو باید حکایت از لب خویش

دریغ باشد پیغام ما به دست رسول

بر آستان تو مشکل توان رسید آری

عروج بر فلک سروری به دشواری است

اگر خدای نباشد زبنده ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

زخانه توکشم رخت سوی خانه خویش

نهم رخی به رخ دلبر یگانه خویش

اگر چه سیم و زر آرد همی فراموش

در از نشیب زمین تا فراز خرگه ماه

چو دوست دست دهد، چیست در گهر زر و سیم

به چشم دیده وران خاک تیره سنگ سیاه

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه تست