پشیمانی آنگه نداردش سود

که برخیزد از بوم آباد دود

ورا نام کردند فرخ فرود

به تیره شب آمد چو پیران شنود

بدو گفت نرم ای برادر چه بود

غمی هست کان را بشاید شنود

نیامد ز گفتار من هیچ سود

از آتش ندیدم جز از تیره دود

کنون بودنی هرچ بایست بود

ندارد غم و رنج و اندیشه سود

به درگاه هر پهلوانی که بود

چو زان گونه آواز رستم شنود

برآرد ازین مرز بی‌ارز دود

هوا گرد او را نیارد بسود

بدیشان چنین گفت پیران که زود

عنان تگاور بباید بسود

چنین تا بیامد یکی ژرف رود

سپه شد پراگنده چون تار و پود

کنون گیو چندی به سختی ببود

به توران مرا جست و رنج آزمود

گهر آنک از فر یزدان بود

نیازد به بد دست و بد نشنود

خردمند کاین داستان بشنوَد

بدانش گراید بدین نگرود

خرد گر برین گفتها نگرود

مگر نیک مغزش همی نشنود

که داند ورا در جهان خود ستود

کسی کش ستاید که یارد شنود

چو گشتاسپ فرزند کس را نبود

نه هرگز کس از نامداران شنود

مرا هدیه این جوشن و تیغ و خود

بدادند و چندی ز خویشان درود

کتایون بدو گفت امشب چه بود

که هزمان بترسی چنین نابسود

به هیشوی داد آن دگر هرچ بود

ز دینار وز جامهٔ نابسود

فرود آمد از باره گشتاسپ زود

بدو آفرین کرد و زاری نمود

جهان را ببینی بگشته کبود

زمین پر ز آتش هوا پر زدود