خبر یافت گلشاه کآن مستحل

جدا کردش از ورقهٔ برده دل

از آن گور برگشت مسکین خجل

سراسیمه و خسته و برده دل

جوانمردیی بود در شه ز نسل

ابا نسل نیکو بود فضل و اصل

وگر آگهی یابی ای دل گسل

که از من نیاید ورا غم به دل

دل خسته را ای گرانمایه ول

سوی خاک بردم ز مهر تو دل

ندیدیم از یک دگر کام دل

شد آن یار دلدار من زیر گل.

بسا مهر پیوسته و بسته دل

که او کرد بی کام دل زیر گل

چه کردند با من ز مکر و حیل

کسانی که‌شان بود دل پر دغل

کجایی تو ای لعبت دل گسل

کجایی تو ای راحت جان و دل

گسستم ز دنیای جافی امل

تو را باد بند و گشاد و عمل

غزال و غزل هر دوان مر تو را

نجویم غزال و نگویم غزل

مرا، ای پسر، عمر کوتاه کرد

[...]

چنین داد پاسخ بُت دل گسل

که خورشید پوشید خواهی به گل

از آن دشت تا سال صد زیر گِل

همی گرگ تن برد و کفتار دل

ز کردار آن چرخ بازوگسل

خبر یافت ضحاک و شد خیره دل

بدو گفت کز بدگمان برگسل

به اندیشه بیدار کن چشم و دل

ستاده به پیش گو شیر دل

به بر گستوان اسپ جنگی چهل

به پیکار زر داده شیر دل

برون تاخت در کف ز پولاد شِل

پر از خشم شد مغز و پر کینه دل

ز دل خاست خون و ز خون خاست گل

شده گرد چون چرخی و خشت و شل

ستاره شده برج او مغز و دل

پرستار سیصد بتان چگل

سرایی دو صد ریدک دلگسل

مگو راز با زفت و بیچاره دل

مخواه آرزو تا نگردی خجل