وگر هیچ تاب اندر آرد به دل

به شمشیر باشم ورا دلگسل

وگر هیچ تاب اندر آری به دل

بیارم یکی لشکری دل گسل

گشاده شتر بار بودی چهل

زنی بود چون موج دریا به دل

یکایک بسختیم و کردیم تل

اباگوهران هر یکی سی رطل

بیاورد رومی کنیزک چهل

همه از در کام و آرام دل

بفرمود بهرام خادم چهل

همه ماه‌چهر و همه دلگسل

چو سال جوان بر کشد بر چهل

غم روز مرگ اندرآید به دل

پی او ز روی زمین برگسل

مه نیرو مه آهنگ جانش مه دل

ز شاهیش چون سال شد بر چهل

غم روز مرگ اندر آمد به دل

وگر نه هیچ تاب اندر آری به دل

بدو روی منمای و پی برگسل

پرستنده پنجاه و خادم چهل

برو برگذشتند شادان به دل

چنین داد پاسخ که از نیک دل

جدایی نخواهد جز از دل گسل

همه دشت مغز و جگر بود و دل

همه نعل اسبان ز خون پر ز گل

وزان فیلسوفان رومی چهل

زبان برگشادند پر باد دل

وگر بیم داری ز خسرو به دل

پی از پارس وز طیسفون برگسل

ابا آنک زو کینه داری به دل

به مردی ز دل کینه‌ها برگسل

ز رومی همان نیز خادم چهل

پری چهره و شهره ودلگسل

ازآن پس چو خاقان به پردخت دل

ز خون شد همه کشور چین چوگل

فرستاد چون مرد رومی چهل

کجا هر چهل بود بیدار دل

ز هر گونه بنمود آن دل گسل

ز خوبی نمود آنچ بودش به دل