آن که نشک آفرید و سرو سهی

وان که بید آفرید و نار و بهی

سرخ سر خود چرا رود به رهی

که شود زو پدید سرسیهی

تا طلاق وجود خود ندهی

پای در عالم قدم ننهی

چون زنخوت کنی دماغ تهی

پای بر تارک سپهر نهی

لا و هو زان سرای روز بهی

بازگشتند جَیب و کیسه تهی

سگ و سنگست گلخنی و رهی

تو چو لعل از برون حقّه بهی

تو نکوکار باش تا برهی

با قضا و قدر چرا ستهی

تا حسد را ز دل برون ننهی

از عملهای زشت او نرهی

رخصتش هدیه‌دان کزو برهی

تو ازو رخصتش چه باز دهی

که از این دم خبر چگونه دهی

گفت هستم ز جام و جامه تهی

قد او هرکه از مهی و بهی

سخره کردی به قدّ سرو سهی

عقل در پیش اوست همچو رهی

زانکه زو یافت عقل روزبهی

ور تو بنشسته‌ای مکن فَرهی

زانکه تو فتنه‌ای نشسته بهی

از برای سرور سرو سهی

نه ز راه بدی ز روی بهی

بندهٔ عشق باش تا برهی

از بلاها و زشتی و تبهی

گر از این دام و بند او برهی

کفش بیرون کنی کُله بنهی

با کلاه از هوای تن نَجهی

سر پدید آید ار کُله بنهی

دست ز دنیا بدار تا برهی

خیره در کار خویش می‌ستهی

تا چو بشنودی از غرور مهی

دل براین عمر بی‌وفا ننهی

نبود مر ترا بهی و مهی

با دلی پر ز حرص و دست تهی