از سر این خیال درگذرم

دور به ز این خیال‌ها نظرم

‌زآتش‌انگیز ِ آن شرارهٔ گرم

شد دل سخت‌کوش نعمان نرم

لیکن ایرانیان به زور و به شرم

نرم کردندم از نوازش گرم

بگذرید از جنایت پدرم

بگذارید از آنچه بی‌خبر‌م

دور دارم ز داوری آزرم

آن کنم کز خدای دارم شرم

پدرم دیگر است و من دگرم

کان اگر سنگ بود من گهر‌م

این زند لاف که‌ایرجی گهرم

وان به دعوی که آرشی هنر‌م

چون بران داستان غنود سرم

داستان گوی دور شد ز برم

اوفتادم چو برق با دل گرم

بر گلی نازک و گیاهی نرم

گفت سوگندها به جان و سرم

که برآیی یکی زمان ببرم

شد به دادن شتاب ساقی گرم

برگرفت از میان وقایه شرم

چند کوشیدم از سکونت و شرم

آهنم تیز بود و آتش گرم

داشتی تا ز غصه جان نبرم

اژدهایی برابر نظرم

نشود آب جز به آتش گرم

جز به آتش نگردد آهن نرم

من نه کز سرّ کار بی‌خبر‌م

در همه علمی از تو بیشترم

رغبت هرکسی بدو شد گرم

آمد از هر سویی شفاعت نرم

گفت رنج از برای خود نبرم

بلکه خونخواه صدهزار سرم

چون ز مستی درید پردهٔ شرم

گشت بر ماه مهر ماهان گرم

چه حریفم که این فریب خورم

من ز دیو آدمی فریب‌ترم

کوره‌ای چون تنور از آتش گرم

کاهن از وی چو موم گشتی نرم