بر جهان دهر عزل نیکان خواند

بد فزون گشت و نیک هیچ نماند

رخ خوبت خدای می‌داند

که اگر در جهان به کس ماند

ماه را بر بساط خوبی تو

عقل بر هیچ گوشه ننشاند

شعلهٔ آفتاب را بکشد

[...]

اوحدالدین که در سؤال و جواب

بدهد داد علم و بستاند

به بزرگی جواب این فتوی

بکند چون به فضل برخواند

آنکه داند که حال عالم چیست

[...]

افتخار جهان حمیدالدین

که خرد مدح تو همی خواند

دانکه از هیچ روی نتوان گفت

که نداند همی و نتواند

ماند یک چیز آنکه خود نکند

[...]

انوری را خدایگان جهان

پیش خود خواند و دست داد و نشاند

باده فرمود و شعر خواست ازو

واندر آن سحر کرد و در افشاند

چون به مستی برفت بار دگر

[...]

ایمنی را و تندرستی را

آدمی شکر کرد نتواند

در جهان این دو نعمت است بزرگ

داند آن کس که نیک و بد داند

دوستی در سمر کتابی داشت

یک دو صفحه به پیش من برخواند

که فلان شخص در فلان تاریخ

به یکی بیت بدره‌ای بفشاند

وان دگر پادشه به یک نکته

[...]

دوستی در سمر کتابی داشت

پیش من صفحه ازان میخواند

که فلان شخص در فلان تاریخ

بیکی بیت بدره ها بفشاند

وان دگر پادشه بیک نکته

[...]

و آخرین دور که‌آسمان رانَد

خطبهٔ خاتمت هم او خوانَد

قدر اهل هنر کسی داند

که هنر نامه‌ها بسی خواند

قصهٔ نا‌شنیده او داند

نامهٔ نا‌نبشته او خواند

فانی آن شد که نقش خویش نخواند

هرکه این نقش خواند باقی ماند

خواند شه را که دادگر داند

کز ستمگاره داد بستاند

شاه بهرام کاین فسانه بخواند

در فسون فلک شگفت بماند

تخت گیرد کلاه بستاند

بنشیند غبار بنشاند

زند گشتاسبی به جز تو که خواند؟

زنده‌دار کیان به جز تو که ماند؟

هرکه تاج از دو شیر بستاند

خلقش آن‌روز تاجور داند

خطبهٔ عدل خویشتن برخواند

لؤلؤ تر ز لعل تازه فشاند

منهی‌یی زانکه نامه داند خواند

این سخن را به سمع شاه رساند

آتشت را ز جوش بنشاند

آبی از بهر جوی ما ماند