بعد از آن ره سوی او بردم و چون ابن یمین

همه او گشتم و ترک دگری کردم و رفت

با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل

کشت ما را و دم عیسیِ مریم با اوست

دولت آنست که بی خون دل آید به کنار

ورنه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

آنچه زر می‌شود از پرتو آن قلب سیاه

کیمیاییست که در صحبتِ درویشان است

دیدن روی ترا دیدهٔ جان بین باید

این کجا مرتبهٔ چشم جهان بین من است

مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز

ورنه در مجلسِ رندان خبری نیست که نیست

شرح مجموعهٔ گل مرغ سحر داند و بس

که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست

من هم اول که سرِ زلف تو دیدم گفتم

که پریشانی این سلسله را آخر نیست

این راه را نهایت صورت نمی‌توان بست

کش صدهزار منزل بیش است در بدایت

گرپیر مغان مرشد من شد چه تفاوت

در هیچ سری نیست که سری ز خدا نیست

هم نشینم به خیال تو و آسوده دلم

کاین‌وصالی‌است که در پی غمِ هجرانش نیست

اندکی پیش تو گفتم غم دل ترسیدم

که دل آزرده شوی ورنه سخن بسیار است

عالمی غرق تحیر به لب بحر وجود

دیده بر موج و کسی را خبر از دریا نیست

سخن از خویش بگو سخرهٔ بیگانه مشو

کاندرین دیر کهن غیر تو کس گویا نیست

در و دیوار به محرومی من می‌خندند

من به این خوش که به رویم درِ گلشن باز است

کشتهٔ لعل لبت کی کند اندیشه ز مرگ

کزدم روح قدس زنده به جان دگراست

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه‌اش نیست که عنوانش نیست

حرم و دیر تفاوت نکند عاشق را

هر کجا می‌نگرد جلوهٔ جانانهٔ اوست

موسئی نیست که دعوی اناالحق شنود

ورنه این داعیه اندر شجری نیست که نیست

آتش آن نیست که در وادی ایمن زده‌اند

آتش آنست که اندر دل درویشان است